ശ്രീലങ്ക: എ ക്യൂ മഹ്‌ദി

രാവിലെ പത്ത്‌ മുപ്പതിനാണ്‌ ശ്രീലങ്കന്‍ എയര്‍ലൈന്‍സിന്റെ കൊളൊംബോ വിമാനം.തിരുവനന്തപുരം ഇന്‍റര്‍ നാഷണല്‍ എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ അന്ന് സാധാരണയില്‍ ക്കവിഞ്ഞ തിരക്കുണ്ടായിരുന്നു.

ഗള്‍ഫ് വിമാനങ്ങള്‍ ലാന്‍ഡ് ചെയ്യുന്ന എല്ലാ ഫ്ലൈറ്റ് സമയങ്ങളിലും ഇവിടെ നന്നേ തിരക്കാണ്.കയറിപ്പോകുന്നവരുടേതുമാത്രമല്ല,കയറ്റി അയക്കാനെത്തുന്ന കുടുംബാംഗങ്ങളുടേയുംവിദേശങ്ങളില്‍നിന്നും മടങ്ങിവരുന്നവരെ

സ്വീകരിക്കാന്‍ എത്തുന്നവരുടേയും തിരക്ക്.

ഭര്‍ത്താവിനെ യാത്രയാക്കാനെത്തുന്ന ഭാര്യയെയോ,മകനെ യാത്രയാക്കുന്ന

മാതാപിതാക്കളെയോ,ഉത്കണ്ഠ നിറഞ്ഞ ഭാവവുമായി കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന

വരുടെയിടയില്‍ കാണാം.നാടും വീടും വിട്ട് ദീര്‍ഘനാള്‍ വിദേശമണ്ണില്‍

കഴിയുന്നവര്‍ മടങ്ങിവരുമ്പോള്‍ ,തെല്ലു പുതുമയോടെ തന്നെ അവരെ

നേരില്‍ കാണാന്‍ വേണ്ടി കാത്തുനില്‍ക്കുന്നവരുടെ ബന്ധുജനങ്ങളാണ്,പല

പ്പോഴും ഈ തിരക്കി്ന് ആക്കം കൂട്ടുന്നത്.എന്നാല്‍ തിരുവനന്തപുരം

എയര്‍പോര്‍ട്ടിലെ ഇപ്പോഴത്തെ തിരക്കിന്റെ പ്രത്യേക കാരണം മനസ്സിലാവുകയും ചെയ്തു.

വെള്ള സാരിയും ബ്ലൌസ്സും ധരിച്ച യൂറോപ്യന്‍ മദാമ്മമാര്‍കൂടി ഉള്‍പ്പെടു

ന്ന ഒരു സംഘത്തെയും,ശുഭ്രവസ്ത്രധാരികളായ കുറേ ചെറുപ്പക്കാരെയും,

താടിയും തലമുടിയും നീട്ടിവളര്‍ത്തി ,എന്നാല്‍ വൃത്തിയായി കാവിവേഷം

ധരിച്ച കുറെ മദ്ധ്യവയസ്ക്കരെയും സന്ദര്‍ശന ഹാളില്‍ കണ്ടു.

അവസാന ഘട്ട അനൌണ്‍സ്മെന്റ് കേള്‍ക്കുന്നതീനുമുന്‍പ് അതാ പരിവാര

സമേതം,തിളങ്ങുന്ന മൂക്കുത്തിധരിച്ച ഇരുണ്ടനിറമുള്ള ഒരു സ്ത്രീ നടന്നു

വരുന്നു.ബഹുമാനാദരവുകളോടെ ചില വിമാന ഉദ്യോഗസ്ഥരുമവരെ

അനുഗമിക്കുന്നുണ്ട്.

അത് മാതാ അമൃതാനന്ദമയിയാണ്.അന്തര്‍ദ്ദേശീയ പ്രസിദ്ധി നേടിയ അവര്‍

ഞങ്ങളുടെ വിമാനത്തിലെ ഒരു വിശിഷ്ട യാത്രക്കാരിയാണ്.കടന്നു വരും വഴി

ലോബിയിലിരുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കുമായി നേര്‍ത്ത ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചുകൊണ്ട്
അവര്‍ വിമാനത്തിന്റെ ഉള്ളിലേയ്ക്കുള്ള പ്രവേശന

കവാടത്തിന്നരികിലേയ്ക്ക് നടന്നുപോയി.

ശ്രീലങ്കന്‍മണ്ണിലൂടെ ഒരുയാത്ര ചെയ്യാന്‍എനിയ്ക്ക് ഇടവന്നിട്ടില്ല.തൊട്ടരുകിലുള്ള

രാജ്യമാണല്ലോ,എപ്പോള്‍വേണമെങ്കിലും സൌകര്യപ്രദമായി ഒരിക്കലവിടം സന്ദര്‍ശിക്കാമെന്ന് കരുതി,ശ്രീലങ്കന്‍ യാത്ര ഓരോപ്രാവശ്യവും മാറ്റിവയ്ക്കുകയായിരുന്നു.

നിരവധി ലോകയാത്രകളില്‍ പങ്കെടുത്തിട്ടുള്ള ഞാന്‍,അവയില്‍ മിക്കതും പാക്കേജ് ടൂറുകളിലൂടെയാണ് നടത്തിയിട്ടുള്ളത്.എന്നാല്‍ എന്റെ ശ്രീലങ്കന്‍ യാത്ര ഒരു ട്രാവല്‍ ഏജന്‍സിയുടെയും സഹായമില്ലാതെ,പാക്കേജ് ടൂറിലൊന്നും പങ്കെടുക്കാതെ,സ്വന്തമായി നടത്താനാണ് നിശ്ചയിച്ചത്.

പാക്കേജ് ടൂറില്‍ പങ്കെടുത്ത്‌ യാത്രചെയ്താല്‍,സാധാരണ ഗതിയില്‍ യാത്രാ വിസ,വിമാനടിക്കറ്റ്, ഹോട്ടല്‍താമസം,ഭക്ഷണം,കാഴ്ച്ച കാണിക്കല്‍,

ഒക്കെ ട്രാവല്‍ കമ്പനിതന്നെ ഏര്‍പ്പാടാക്കിത്തരും.വഴിയില്‍ ഒന്നിനും ഒരു

ബുദ്ധിമുട്ടുവരില്ല.ഇക്കുറി സ്വന്തമായി യാത്ര ചെയ്യുന്നതിനാല്‍, ശ്രീലങ്കയിലെ

താമസം സൌകര്യം മുതല്‍ ഒക്കെയും മുന്‍ കൂട്ടി ഉറപ്പാക്കേണ്ടിവന്നു.

മറ്റൊരു പ്രത്യേകത കൂടി ഈ ട്രിപ്പിനുണ്ടായി;ഭാര്യ ഒപ്പം വരുന്നില്ലയെന്ന തീരു

മാനം.എല്‍.റ്റി.റ്റി.ക്കാരെയോ,പുലികളെയോ ഭയന്നല്ല തന്റെയീ തീരുമാന

മെന്ന് അവര്‍ വെളിപ്പെടുത്തിയത് പൂര്‍ണ്ണമായും ഞാന്‍ വിശ്വസിച്ചില്ല.

തനിയ്ക്ക് പുലികളെപ്പേടിയില്ലയെന്ന മട്ടില്‍ സ്വന്തം മാനം സംരക്ഷിക്കാനാണ്
അവരതു പറഞ്ഞതെന്നാണ് ഞാനിന്നും വിശ്വസിക്കുന്നത്.

എന്നാല്‍ ഈ ട്രിപ്പിനുപകരം ഒരാഴ്ച്ച മകനോടൊപ്പം ദുബായില്‍ ചെലവിടാന്‍ അവസരമുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കണമെന്ന ശ്രീമതിയുടെ ആവശ്യം

സാധിച്ചുകൊടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ തയ്യാറായി.അങ്ങനെയാണ്കൊളൊംബോയില്‍

നിന്ന് രണ്ടു മണിക്കൂറിനുശേഷം പുറപ്പെടുന്ന മറ്റൊരു വിമാനത്തില്‍ അവളെ

ദുബായിയ്ക്കു കയറ്റിവിടാമെന്ന നിബന്ധനയില്‍ ഭാര്യയ്ക്കുകൂടി ചേര്‍ത്ത്

ഞാന്‍ ടിക്കറ്റെടുത്തത്.ദുബായ് എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ വന്ന് ഉമ്മയെ സ്വീകരിച്ചുകൊള്ളാമെന്ന്
മകന്‍ ഉറപ്പും തന്നപ്പോള്‍ എല്ലാം ഭംഗിയായി.

ശ്രീലങ്ക,ഇന്‍ഡ്യന്‍ മഹാസമുദ്രത്തില്‍ ഭാരതത്തിന്റെ തെക്കേയറ്റത്ത് ഒരു കടലിടുക്കിനപ്പുറം
സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരു ചെറിയരാജ്യം.ഇതൊരു ദ്വീപ്

രാഷ്ട്രമാണ്;ഒരു ജനാധിപത്യരാജ്യവും.

അല്പം പഴയ കാലത്ത്,നാട്ടിലെ പഴമക്കാര്‍ കൊളമ്പ് എന്ന ഓമനപ്പേരില്‍

വിളിച്ചിരുന്ന ഈ കൊച്ചുരാജ്യത്തിന്,ബ്രിട്ടീഷ് കോളനിവാഴ്ച്ചക്കാലത്ത്

ഇംഗ്ലീഷ് കാര്‍ നല്‍കിയ പേരാണ് സിലോണ്‍എന്നത്.ആ പേര് ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി
എഴുപത്തിരണ്ട്‌വരെനിലനിന്നു.പിന്നീട് ഭരണഘടനയിലെ ഒരു ഭേദഗതിപ്രകാരം പ്രാദേശിക ഭരണ

കൂടം രാഷ്ട്രത്തീനു ശ്രീലങ്കയെന്ന് പേരു നല്‍കുകയാണുണ്ടായത്.

ലോകരാജ്യങ്ങളില്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ ബാല്യകാലത്തു തന്നെ കയറിപറ്റിയ ഒരു

ദേശമാണ്‌ സിലോണ്‍‍.സ്റ്റാമ്പ്‌ ശേഖരണം ചെറിയൊരു ഹോബിയായി സ്വീകരിച്ചിരുന്ന

സ്കൂള്‍ ജീവിതകാലത്ത്,എന്റെ ശേഖരത്തില്‍ഏറ്റവും കൂടുതലുണ്ടായിരുന്നത്

അന്നത്തെ സിലോണ്‍ തപാല്‍മുദ്രകളായിരുന്നൂ.നന്നേ ചെറുപ്പകാലത്തു പോലും

ഈ കൊച്ചുരാജ്യം സ്വര്‍ഗ്ഗതുല്യമായ ഒരു വാഗ്ദത്തഭൂമിയായി എന്റെ

മനസ്സില്‍ പുനര്‍ജ്ജനിച്ചിരുന്നു.ഇതിന്നു കാരണക്കാരന്‍ എന്‍റെ മുത്തച്ഛനായിരു

ന്നു,ഉമ്മയുടെ വാപ്പ.ഏഴെട്ടു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക്‌ അപ്പുറമുള്ള , ഉമ്മയില്‍ നിന്നും

പറഞ്ഞുകേട്ട കഥയാണിത്.

ഉമ്മയുടെ നാട് തിരുവനന്തപുരം ജില്ലയിലെ പൂവാര്‍ എന്ന സ്ഥലമാണ്;വിഴിഞ്ഞത്തിനടുത്തുള്ള ഒരു തീരദേശഗ്രാമം.അവിടെയാണ് ഞാന്‍ ജനിച്ചതും.

മുത്തച്ഛന്‍റെ പേര് അഹമ്മദ്കണ്ണ് മരിക്കാര്‍ എന്നായിരുന്നു.
നാട്ടിലെ പ്രശസ്ഥമായ ഒരു പുരാതന തറവാട്ടംഗമായ അദ്ദേഹം തെക്കന്‍ തിരുവിതാം

കൂറിലെ ഒരു വര്‍ത്തക പ്രമാണിയും,സമ്പന്നനും സഞ്ചാര പ്രിയനുമായിരുന്നു.

ഇന്നത്തെ തലമുറയിലുള്ളവര്‍ക്ക് മലയയെന്ന പേര് പരിചിതമല്ല..

ഇത് സുമാര്‍ എഴുപത്തഞ്ച്‌ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കപ്പുറമുള്ള കാര്യമാണ്.അന്നും തെക്കുക്കിഴക്കേഷ്യാ എന്ന ഭൂവിഭാഗമുണ്ട്.പക്ഷേ ഇന്ന് നാമറിയുന്ന സി്ങ്കപ്പൂരും,മലേഷ്യയും അന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

പിന്നീടാണ്‌ സിങ്കപ്പൂര്‍ എന്ന കൊച്ചുരാജ്യത്തിന്റെ പിറവി.മലയ എന്ന രാജ്യത്തിനറെ വാലറ്റത്തുള്ള ചെറിയ ഒരു കഷണം ഭൂമി മാത്രം വേര്‍പെട്ട്

ഒരു കൊച്ചുരാജ്യമായി പരിണമിച്ചതാണിന്നത്തെ സിങ്കപ്പൂര്‍.

അക്കാലത്ത് ഇന്നത്തെ ഗള്‍ഫ് രാജ്യങ്ങള്‍ വെറുമൊരു മിഥ്യമാത്രമായിരുന്നു.

വെറും മരുഭൂമികള്‍ നിറഞ്ഞ മണല്‍ക്കാടുകള്‍.ആധുനിക കാലത്തെ സ്വപ്ന

ഭൂമിയായ ദുബായ്,അന്ന് മണല്‍ക്കൂനക്കള്‍നിറഞ്ഞ മരുപ്രദേശമായിരുന്നു.

മങ്ങിയ വെള്ളക്കുപ്പായം ധരിച്ച്,ഒട്ടകപ്പുറത്തു സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന ആ പഴയ

കാല അറബിയുടെ പുതിയ തലമുറ,പാശ്ചാത്യ വേഷങ്ങളുമണിഞ്ഞ് ഇന്ന്

കാറുകളിലാണ്സഞ്ചരിക്കുന്നത്.ഇതൊക്കെ സാദ്ധ്യമായത് അവിടത്തെ എണ്ണ നിക്ഷേപത്തിന്റെ ധന്യത കൊണ്ടു മാത്രമാണ്.

പഴയകാലത്തെ പരുക്കന്‍ മണല്‍പ്പാതകള്‍ ഇന്ന് സൂപ്പര്‍ ഹൈവേയ്ക്ക് വഴിമാറിക്കൊണ്ടിരിക്കൂന്നു.ഈന്തപ്പനയോലകൊണ്ട് മറച്ചകുടിലുകളില്‍ അന്തിയുറങ്ങിയിരു ന്ന അറബികള്‍ ഇന്ന് സമ്പന്ന ഷേയക്ക് മാരായി മാറുകയും കൊട്ടാര സദൃശങ്ങളായ മണിമന്ദിരങ്ങളില്‍ സസുഖം വാഴുകയും ചെയ്യുന്നു.ഭൂമിയില്‍ തന്നെ ഏറ്റവും ഉയരം പേറുന്ന കെട്ടിടവും ഇന്നവിടെ ഉയര്‍ന്നുക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ഒരു രാത്രി ഉറങ്ങാന്‍ 5ലക്ഷം രൂപ വാടക നല്‍കേണ്ടി വരുന്ന മുറികള്‍ വരെയുള്ള
ലോകത്തെ ഏറ്റവും മുന്തിയ ഹോട്ടല്‍ ഉള്ള രാജ്യവും

തങ്ങളുടേതാണെന്ന് ദുബായിക്കാര്‍ക്ക് അഭിമാനത്തോടെ ഓര്‍ക്കാം.

കൊളൊമ്പോ കഴിഞ്ഞാല്‍ ശ്രീലങ്കയിലെ അടുത്ത നഗരം കാന്‍ഡിയാണ്.ആയിരത്തി എണ്ണൂറ്റി പതിനഞ്ച്‌ വരെ സിംഹള വംശത്തിന്റെ തലസ്ഥാനവും കാന്‍ഡിയായിരുന്നു.ജാഫ്നയാണ് ശ്രീലങ്കയിലെ പ്രധാന തുറമുഖ നഗരം.
ഇത് തമിഴ്‌ പുലികളുടെ ഒരു സ്വാധീമേഖലയാണ്.മറ്റൊരു തുറമുഖം കൂടി ഉണ്ടിവിടെ,രാജ്യത്തിന്റെ കിഴക്കേഭാഗത്തുള്ള ട്രിങ്കോമാലി.

നാണയം,ശ്രീലങ്കന്‍ രൂപ;ഇന്‍ഡ്യന്‍ രൂപയുടെ പകുതിമൂല്യമേയുള്ളൂ ഇതിന്. എണ്‍പത്തിയെട്ട്‌ ശതമാനം സാക്ഷരതയുള്ള ഒരു രാജ്യമാണിത്‌. ഭാഷ സിംഹളയും,തമിഴുമാണ്.തേയില,നാളികേരം.നെല്ല്,റബ്ബര്‍ എന്നിവയാണ് മുഖ്യ കൃഷികള്‍.

ഇന്‍ഡ്യയ്ക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടി ഒരു വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞാണ് സിലോണ്‍ സ്വതന്ത്രമായത് ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി നാല്‍പത്തിയെട്ടില്‍. ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി അന്‍പത്തിയട്ടില്‍ ‍ അന്നത്തെ പ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്ന ബണ്ഡാരനായകെ കൊല്ലപ്പെട്ടു.


ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി അറുപതില്‍ ഭാര്യ സിരിമാവോ,ലോകത്തെ
ആദ്യ വനിതാപ്രധാന മന്ത്രിയായി .ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി തൊണ്ണൂറ്റി മൂന്നില്‍ അന്നത്തെ പ്രസിഡന്റ് പ്രേമദാസയും കൊല്ലപ്പെട്ടു. അഞ്ചുദിവസം ശ്രീലങ്കയുടെ തലസ്ഥാനമായ കൊളൊംബോയില്‍ താമസിക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുമായാണ്‌ ഞാനീ യാത്രക്ക്‌ പുറപ്പെട്ടത്‌.തിരുവനന്തപുരം മുതല്‍ കൊളൊംബോവരെ മാത്രമേ സഹയാത്രികയായി എന്‍റെ ബീവി ഉണ്ടാവൂ.അവിടെനിന്നും അവള്‍ തന്റെ മകനെ കാണാന്‍ നേരെ ദുബായ്ക്ക് വിമാനം കയറും.
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങള്‍ ഇന്‍ഡ്യയുടെ ഈ കൊച്ച് അയല്‍ രാജ്യത്ത്,ഞാന്‍ എന്‍റെ

ചെറിയ പരിപാടികളുമായി നീങ്ങാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണ്.
പാക്കേജ്‌ ടൂറില്ലാത്തതിനാല്‍ ഹോട്ടല്‍

സൌകര്യത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള അന്വേഷണത്തിനിടയിലാണ്‌ വൈ എം സി എ എന്ന

പേര് ഓര്‍മ്മയില്‍ വീണുകിട്ടിയത്.ഞാന്‍ വൈ എം സി എ എന്ന അന്തര്‍ദ്ദേശീയ
സംഘടനയില്‍ അംഗമായതിനാല്‍ കൊളൊംബോയിലെ ഇന്റെര്‍ നാഷണല്‍

ഹോസ്റ്റലില്‍ താമസം ഉറപ്പാക്കിയിട്ടാണ് വിമാനം കയറിയത്.ഇന്‍ഡ്യയിലെ

ആഭ്യന്തര യാത്രകളില്‍ ബോംബെയിലും ,ഡെല്‍ഹിയിലും ഞാന്‍ സാധാരണ
താമസിക്കാറുള്ളത് വൈ എം സി എ ഇന്റെര്‍നാഷണല്‍ ഹോസ്റ്റലുകളിലാണ്.
വൈ എം സി എ നാമം കൊണ്ട് ഒരു കൃസ്തീയ സംഘടനയെന്ന് തോന്നാമെങ്കിലും

ഇത് കേവലമൊരു മത സംഘടനയല്ല.ഈ സേവന സംഘടനയുടെ പ്രവര്‍ത്തന

മേഖല അത്യന്തം വിപുലവും,ഉദാത്തവുമാണ്.അസാധാരണമാണ് ഇവരുടെ

സേവന മനസ്ഥിതി.
ഒരു സംരംഭത്തിലും ഇവര്‍ക്ക് കച്ചവടക്കണ്ണ് തീരെയില്ല

എന്നതാണ് ഏറ്റവും ആകര്‍ഷണീയവും ആശ്വാസകരവുമായ കാര്യം.

ന്യായമായ മുറി വാടകയും.അതീവ ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷവും,കുലീനത്വം

നിറഞ്ഞ പെരുമാറ്റവും,സുരക്ഷിതത്വ ബോധവുമാണ് എന്നെ എപ്പോഴും

വൈ എം സി എഹോസ്റ്റലിലേയ്ക്ക് ആനയിക്കുന്നത്.

a q mahdi: phone -+91-9895180442
BACK

|

Don't think you are alone:abdul raheem puthiya purayil

Don't think you are alone

Abdul Raheem Puthiya Purayil


Only one say. That way, you can be enlightened too....

Only one say.

Please don't run within the running train.

It won't put the train in more speed.

Nor it will change the direction of the train.

Rather you will get depressed and exhausted.

And you won't be able
To know, and get down at,
The station where you want to....
And move further from there onwards...

So, be relaxed and passively watching,

With no purposes.

Purposes are with edges on both sides
It will offend us and others as well
And will tire all.

So, watch out to see and experience more.
Observe and absorb.

Don't think you are alone.
We are all there with you in this world
With the same strains, stresses, pains and pressures.

And whatever the pain and pressures
You/we are taking and facing now,
Are not yours or ours only.

Those pressures and pains are of all.
It is of the face of the whole world and life therein.
And you/we happen to become, luckily,
Like mirrors to reflect them for all.

That way, if you want to be,
You can be enlightened too....



Flow of Novelties

Feeling something sometimes.
Good.
Jus because of spontaneous way of reacting.

Changing this feeling and wants
From time to time.
Good.
Just because of spontaneous way of reacting.

So, the flow happens,
With no kinds of inhibitions.
Being in the state in which it is (or we are),
With no conflicts and frictions.
Purposelessly
Flowing only into novelties;
Never having to face repetition,
Never being monotonous,
Never stored with old and told
And completely undone and unmade ever.

**************

But, to regret about the past feelings and wants
Would prove
Past feelings and wants were
Not real feeling and wants.
Breathing was not real breathing.
It was done for someone
As it is even now being done for some one.

Mostly, people live for their image in the mirror,
Though they don’t agree to this fact.
They are more outwardly, than inwardly.
Inwardly they are hollow
And to escape from this hollow feeling
Or to avoid facing of this hollowness,
They get more and more engaged with outward
And they become more and more outwardly.
Dirt and burden of these
Outward engagements and outwardliness
Get them lost of their mirror nature.
So, they don’t reflect,
Ccan't make themselves to be like mirror,
And, thereby, they can’t have their own
Or anyone's or anything's image in themselves.
They become lost from themselves and God;
But become as prisoners to the outward/external,
which really do not exist by itself.

And the mirror (the outward mirror – society or system), senseless,
Which doesn’t exist or stand by itself,
Doesn’t do anything wrong against any.

Still, if the images in the mirror happens to be bad
They start regretting, tensioning
And start to divert this regret and tension
As blame on the mirror.
And they tend to destroy/deny this mirror.
They don’t look into
As to what they really were
And what they really want.
They make their mistake as mirror’s mistake.

They did’t have to want anything.
And everything on this earth, needed for them,
Were and are given free, without need.
Be it air, water, light, soil, etc.
The real basis of all the life.

Still they exert a lot
And make too much effort to live physically,
Rather, to survive physically.

******** *****
But one has to be spontaneous
And have to react spontaneous,

I don't mean to react by physic.

Physicality and physical way of reacting
Enslaves one more to the karmas,
To the habits and its repercussions.
That will enslave him to be more and more materialistic
With more and more of insecurity feeling .

But, one has to react spiritually
To enable the flow really happen and continue.
To flow like meditating.
Attached, but not attached.
Detached, but not detached.
To pass through and by
Like a wayfarer,
Without being ever stuck in the path;
Or never the path being stuck in him.
Neither owning nor owned.
Neither possessing nor possessed.

Only then the flow happens.
Otherwise, it will cause big stagnancy.
Which people happen to say of their life,
In other words,
As troublesome, monotonous, boring.....

Flow will not have time and chance to feel boring.
It won’t have time to look back.
The moment it tends to look back
The flow will get stopped,
It will lose itself.
Chaos of Karma will be the result.
It will be trapped in the cycles of karma
Of going back and coming back.
Forgetting and remembering.

So, as for the real flow of enlightenment,
There is no sometime and something.
Every time the same feel and experience of flowing.

To have every time the same feel and experience
Won't mean
To have the repetition.
It is a state of being in the sate it is (we are).
Every time with novelties.
With no question of new and old,
With no question of bad and Good,
With no question of wrong and right.
So, no regret, for sometime and something,
After sometime and something.



Nothing but fullness.

Nothing...?

It is true.
It is nothing.
Before and after it is nothing.

But in between
Feeling of having something.

And nothingness is
Nothing but fullness.
God, Pra-brahma.

The problem and mistake is with us.
We depend on others,
Who (others) are just shadows like us,
And blame the shadows, including us.

No one is because of and by themselves,
Except the one absolute and ultimate....
Except seeking the self.
If so, why should one depend on others
To seek and see the meaning of his life?

Going after others,
And looking at and depending on others
Will cause us only deviate from
Seeking and meeting the self
And thereby the absolute and ultimate....

Going after others is equal to
Increasing our desires and dreams,
With no clear cut idea or perception,
……, the mere cause of deviation and trap of Maya,
Which will cause us do more of karmas
Out of nucleus and orbit
To cause us face more of its repercussions….

We will be become like a child on the street
Hijacked by some magic of a magician
Forgetting that has is out of his house
To buy some pappad for his mother.

No one loves the other, except himself.
One can’t love other than himself.
Out of his love for himself, his life, the life, God,
He may like or dislike others and other things (shadows).
Basically to smoothen the path of his life or travel.

So don’t mistake this liking or disliking
As the absolute love…..
What we see as liking, disliking, hatred, enmity, etc….
Are love, but part of love….

When we love ourselves
We are loving life and God.
But loving God is not becoming possessive
Of possessions we have.

Loving God will make us for sure
To seek our start and end with God.
To seek and make the meaning for life.



Wrong Dialing Of A Number

Please don't worry.
You will be in a good and right place.

It is not because of our thinking and planning
Everything happens in our favor
And we are in good and right place.

Seeds do not sprout or sun doesn't rise
Because of our thinking and planning.

Sky doesn't rain and river doesn't flow
Because of our planning and thinking

Our own heart doesn't pulsate and
Stomach doesn't digest
Because of our thinking and planning

And just we are materially in good position
Will not mean we are in good position.

A prisoner is well protected by walls and security.
Nothing he has to worry about.

He has not to think and plan
For his food and stay,
For which, in usual case,
Everyone is in struggle and strife in his life.

Still, (no one considers too),
A Prisoner is not in a good position.

Mostly, it is our such thoughts and plans
Working as the reason and obstacles
Disabling us from reaching
The real good conclusion and destination.

Like our wrong dialing of a number.



It is not switched off. It is open - A letter

My mobile phone is not switched off.
It is open.
But, don't know
Whether the openness, in its absolute sense,
Is equal to closedness?

Like in the case of Para-Brahma………..

Open and everywhere.
But closed and nowhere,
With and in each self.


********* *******


Hope, by mistake,
You did not dial wrong too.

Otherwise, I don't see any other reason
For not being able to access.

This is to say, in other way,
Every one is in the reach
And is with the Para-Brahma.
But no one feels or realizes that
He is, and he is with, the Para-Brahma.

So is every one in ever seeking;
Without meeting
Unless he puts a mirror
And be ready and able to find himself
With an understanding that he is he.


See the magic of Maya………..

In one of my earlier mails,
I too have given you my number,
Missing one digit.

People all miss in their thinking and feeling
One or many digits….
And complain about not reaching
The right conclusion and destination.

Missing of one digit would be
More than enough
To get one astrayed,
Hijacked by the gimmicks of magic.

So, please check and try again and again


********* *******



One can pretend as forgetting, as a claim,
If he doesn’t like such memories.
But, for being without roots down (past)
Or branches up (present/future)
It will give him more of pressure
And take from him more of his positive energy
Making him unable to withstand
The passing of very simple breeze or wind.


And
How will it be possible for one to delete
All years,
Of one's total countable physical life period,
Out of his memory?


************ ************


I don't know as to what went wrong
With all of our batch
To be this much disconnected
And be least touched and influenced by this long years.

No one seems to have had any deep-rooted links,
Touching experiences,
Other than the claims without flames,
Withstanding the light of reality,
Penetrating facts,
Except the formal balloony one, of formality sake,
That burst, any time,
When they happen to be face to face
With the light or thorn of reality.

I don’t know whether any one really lived
This long years relationship
By giving his breath into this relationship

Without breathing (exchanging) in and out
How can one be living?
And how the relationship can be surviving?

The breathing that relationship would require
Is the exchange of feelings and thoughts
Of each to the other.

Once this breathing in and out is stopped, as usual,
The relationship will be dead
And will remain just physically, without support of life,
Decomposed with stench and worms.


Thanks a lot for being in touch.
Hope this will be for continuous
Inhaling and exhaling
And hope other more of our team
Will come to this line of breathing in and out
To live, pretendedly much forgotten, relationship


With thanks and great regards

To hear more and more .....

BACK

കലയും കാലാവസ്ഥയും:വി. സുബ്രഹ്‌മണ്യന്‍

കലയും കാലവും എന്നത്‌ പലപ്പോഴും എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌.എന്നാല്‍ കലയും കാലാവസ്ഥയും എന്നത്‌ അധികമാരും പ്രയോഗിച്ചുകണ്ടിട്ടില്ല.സത്യത്തില്‍ എല്ലാ കലകളും കാലാവസ്ഥയോട്‌ അനുയോജ്യമായോ കാലാവസ്ഥക്ക്‌
അധിഷ്ഠിതമായോ ആണ്‌ ഉടലെടുത്തിട്ടുള്ളതും നിലനില്‍ക്കുന്നത്‌ എന്നതും
സൂക്ഷ്മ പരിശോധനയില്‍ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളു

ചരിത്രാതീത കാലം മുതല്‍, മനുഷ്യന്‍ ജന്‍മമെടുത്ത നാള്‍ മുതല്‍ അവനില്‍
വളര്‍ന്നതും വളര്‍ന്ന് പന്തലിച്ചതുമായ കലകള്‍ അതതു പ്രദേശത്തെ
കാലാവസ്ഥാഗുണവിശേഷങ്ങള്‍ക്ക്‌ വിധേയമായിട്ടായിരുന്നു. സംഗീതവും നൃത്തവും
ചിത്രമെഴുത്തും എല്ലാം അപ്രകാരം തന്നേയെന്ന് സൂക്ഷ്മനിരീക്ഷണത്തില്‍
മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളു.

ഒരു ജനസമുദായത്തിന്‍റെ നാടോടീക്കലയെ അപഗ്രഥിക്കുവാനുള്ള വ്യഗ്രത
ആധുനിക പഠിതാക്കള്‍ക്ക്‌ ആവേശം നല്‍കുന്നതാണ്‌. നാടോടിപ്പാട്ട്‌,
കലാരൂപങ്ങള്‍ ,ഐതീഹ്യങ്ങള്‍ ,ആചാരമര്യാദകള്‍ ,മതാനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍,
നാടോടിജീവിതരീതികള്‍ ,വാദ്യോപകരണങ്ങള്‍ ,അലങ്കാരങ്ങള്‍, ആഭരണങ്ങള്‍
എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനം മുന്‍ച്ചൊന്ന കാലാവസ്ഥക്ക്‌ അധിഷ്ഠിതമാണ്‌.

മഴയും മഞ്ഞും വെയിലും കാറ്റും എല്ലാം മനുഷ്യന്‍റെ കലാവാസനയെ
സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട്‌. കൂടുതല്‍ മഴയുള്ള പ്രദേശത്ത്‌ മൊട്ടിടുന്ന സംഗീത
കലാ കായിക രൂപങ്ങളില്‍ മഴയുടെ സ്വാധീനം കാണാം. മഴയുടെ താളവും ലയവും സൌ
ന്ദര്യവുമെല്ലാം അതില്‍ പ്രതിഫലിക്കും. സംഗീതത്തിന്‍റെ താളലയങ്ങള്‍
മഴപെയ്യുന്നതിന്‍റെ താളത്തിനൊത്തതായിരിക്കും. സംഗീതത്തില്‍ അതിന്‍റെ
രാഗലയങ്ങള്‍ അതിനോട്‌ യോജിക്കുന്നതായിരിക്കും.


ചിത്രകലയിലും ശില്‍പ്പകലയിലും ഈ സ്വാധീനം മുഴച്ചുനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്‌.
പ്രാചീനഗോത്ര വര്‍ഗ്ഗക്കാരുടെയും ആദിവാസികളുടെയും
വഴിയൊരുക്കിക്കൊടുത്ത നരവംശശാസ്ത്ര പഠനോപാധികള്‍ ശ്രദ്ധേയമാണ്‌.
കേരളത്തില്‍ കാണുന്ന മേശക്കല്ലുകളും പുലച്ചിക്കല്ലുകളും കുടക്കല്ലുകളും
തൊപ്പിക്കല്ലുകളും കല്‍ഗുഹകളും പ്രാചീന മാനവ സംസ്ക്കാരത്തിന്‍റെ
അവശിഷ്ടങ്ങളാണല്ലൊ. പ്രാചീന കാലത്ത്‌ അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്ന
കാലാവസ്ഥയ്ക്കനുരൂപമായാണ്‌ അവ രൂപപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതെന്ന്
കാണാം.ഭൂമധ്യരേഖക്കടുത്തു കിടക്കുന്ന രാജ്യമെന്ന നിലയില്‍ ഇവിടെ ചൂടു
കൂടുതലായിരിക്കും. ചൂടിനെ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള ബദ്ധപ്പാടില്‍
കാറ്റുകയറുന്ന ഗുഹകളും കാറ്റുവീശുന്ന ദിക്കു നോക്കി വാതായനങ്ങളും
സ്ഥാപിക്കാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. പുരയുടെ അവസ്ഥ തന്നെ അതിനനുസരിച്ച്‌
രൂപപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. പുല്ലുകൊണ്ടും മണ്ണുകൊണ്ടും നിര്‍മ്മിക്കുന്ന
വീടുകള്‍ കാലാവസ്ഥയെ അതിജീവിക്ക തക്കതായിരുന്നു; അങ്ങനെയാണ്‌
വാസ്തുശില്‍പ്പം രൂപപ്പെട്ടത്‌. കാറ്റും വെളിച്ചവും യഥേഷ്ടം കടക്കുന്ന
മുറികള്‍ രൂപപ്പെടുത്തി.ഉഷ്ണമേഖലാപ്രദേ

ശത്തേയും ശൈത്യമേഖലാപ്രദേശത്തേയും
വീടുകള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചാല്‍ അതു മനസ്സിലാക്കാവിന്നതേയുള്ളു.
കേരളീയ ചിത്രകലയുടെ പ്രാക്തനരൂപം കളമെഴുത്തില്‍ കാണാം. അന്ന് ലഭ്യമായ അഥവാ
ലഭ്യമാക്കിയ കൂവപ്പൊടി, അരിപ്പൊടി ,മഞ്ഞള്‍പ്പൊടി ,ചുവപ്പു പൊടി, പച്ചപ്പൊടി
എന്നീ പഞ്ചവര്‍ണ്ണ പൊടികളെക്കൊണ്ട്‌ കളത്തില്‍(തറയില്‍)വരക്കുന്ന
ധൂളീചിത്രരചന നാടോടിക്കലകളുടെ ഒരവിഭാജ്യഘടകമാണ്‌. മണ്ണാന്‍, വേലന്‍,
പുള്ളുവന്‍ ,കുറവര്‍ എന്നീ സമുദായക്കാരാണ്‌ കളമെഴുത്തില്‍ വിദഗ്‌ദ്ധര്‍.
അവരുടെ സന്തതി പരമ്പരകള്‍ ചിത്രരചനയില്‍ താല്‍പ്പര്യം കാട്ടുകയും അതില്‍
ശ്രദ്ധാലുക്കകളാകുകയും ചെയ്തു. ചിത്രകലയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുവാന്‍ അവര്‍
പരമാവധി ശ്രമിച്ചു. അവര്‍ വരയ്ക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളാകട്ടെ
ചുവര്‍ ചിത്രങ്ങളും ഓയില്‍ പെയിന്‍റിംഗുകളും മഴയത്തും വെയിലത്തും
കാറ്റത്തും നശിക്കാതിരിക്കാന്‍ പ്രത്യേകം
ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.കാലാവസ്ഥയേയും കാലത്തേയും അതിജീവിക്കാന്‍ അത്തരം
ചിത്രങ്ങള്‍ക്ക്‌ കഴിഞ്ഞു. ഇന്ന് നാം കാണുന്ന ഗുഹാചിത്രങ്ങളും
ചുവര്‍ ചിത്രങ്ങളും ഉദാഹരണങ്ങള്‍.

കണ്ടം ഉഴുതുമറിക്കുമ്പോഴും വെള്ളം ചവിട്ടി ത്തിരിക്കുമ്പോഴും വിത്തു
വിതക്കുമ്പോഴും ഞാറു നടുമ്പോഴും കൊയ്ത്തരിവാള്‍ ഉപയോഗിച്ച്‌ കതിര്‍മണി
അറുത്തെടുക്കുമ്പോഴും ചവിട്ടിമെതിക്കുമ്പോഴും ചെറുമക്കളും
കര്‍ഷക തൊഴിലാളികളായ മറ്റുള്ളവരും തൊഴിലിന്‍റെ ആവേശത്തിലും ആവേഗത്തിലും
പാട്ടു പാടുന്ന പാരമ്പര്യം നിലനിന്നിരുന്നു. ഇത്‌ സംഘഗാനമായും
ശക്തിശ്രോതസ്സായും പരിണമിച്ചിരുന്നു. കാലാവസ്ഥാ
വ്യതിയാനത്തിനനുസരിച്ചുള്ള കലാപ്രകടനമായിരുന്നു ഇത്‌.

വഞ്ചിപ്പാട്ടിന്‍റെ ഈണം ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ലേ? വഞ്ചി തുഴച്ചിലിനനുരൂപമായി
താളം വീഴുമ്പോള്‍ തുഴച്ചിലുകാര്‍ക്ക്‌ കൂടുതല്‍ ശക്തി പകരുന്നതായും
തുഴച്ചില്‍ ഉച്ചസ്ഥായിയിലാകുന്നതും കാണാം. തണുത്തു വിറച്ചു പോകുന്ന
കാലാവസ്ഥയെ അതിജീവിക്കാന്‍ മനുഷ്യന്‍ സ്വയം കണ്ടുപിടിച്ച ഇത്തരം
കലാപ്രകടനങ്ങള്‍ പില്‍ക്കാലത്ത്‌ കലാരൂപമായി പരിണമിക്കുകയായിരുന്നു.

വഞ്ചിയുടെ രൂപ വ്യത്യാസങ്ങള്‍ നിരീക്ഷിച്ചാല്‍ ഓരോ
പ്രദേശത്തുണ്ടാകുന്ന തിരമാലകളുടെ വ്യത്യാസത്തിന്‌ അനുയോജ്യമാണെന്ന്
കാണാം. കൂടുതല്‍ തിരയും വലിയ തിരയും ഉണ്ടാകുന്ന കടല്‍ തീരങ്ങളില്‍
ഉപയോഗിക്കുന്ന വഞ്ചിയുടെ രൂപമല്ല പുഴകളില്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന വഞ്ചികളുടേത്‌.
തിര മുറിച്ചു മുന്നേറാന്‍ പാകത്തില്‍ കൂര്‍ത്തതും തിരമാലകള്‍ വകഞ്ഞു
മാറാന്‍ പാകത്തില്‍ വിസ്താരമുള്ളതുമാണ്‌ കടല്‍ത്തീരത്തുപയോഗിക്കുന്ന
വഞ്ചികള്‍ അതില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാണ്‌ പുഴകളില്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന
വഞ്ചിയുടെ രൂപം. ഇങ്ങനെ കാലാവസ്ഥക്കനുരൂപമായേ കലകളുത്ഭവിക്കൂയെന്നും
ആ കലകളെ പരിപോഷിപ്പിക്കുവാനും സംരക്ഷിക്കുവാനും സാധിക്കൂയെന്നു പറയേണ്ടി
വരും. കലയും കാലാവസ്ഥയും പരസ്പരപൂരകങ്ങളാണ്‌.

BACK

ezhuth online July 2009-contents

ezhuth online July 2009
contents

















എഡിറ്റോറിയല്‍:

ആഴിയുടെ അഗാധതയില്‍
മാത്യൂ നെല്ലിക്കുന്ന്

online special
poem

kamala:
balachandran chullikkad


advice column:
sukshmananda swami


ഈ മാസത്തെ കവി
നാസ്സര്‍ കൂടാളി
നാസ്സര്‍ കൂടാളിയുടെ പത്ത്‌ കവിതകള്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നു


interview

performatist work take
authoriality to an extreme-
prof . dr. raoul eshelman:
m k harikumar


an exploration of cultural shifts
in the aftermath of post modernism-
alan kirby:
m k harikumar












sculpture:Mario Philippona


കവിത

എത്രയരൂപമായ്‌
ദേശമംഗലം രാമകൃഷ്‌ണന്‍

പിന്‍വാങ്ങും വെളിച്ചത്തില്‍
ആനി വാള്‍ഡ്‌മന്‍
വിവര്‍ത്തനം: ദേശമംഗലം രാമകൃഷ്‌ണന്‍

ആഴം
വേണു വി ദേശം

പ്രണയതൂക്കം
വിജയന്‍ വിളക്കുമാടം

അപരിചിത നഗരം
സത്യചന്ദ്രന്‍ പൊയില്‍ക്കാവ്‌

five poems:
sreedevi nair

don't think you are alone:
abdul raheem puthiya purayil

രണ്ട്‌ കവിതകള്‍
സജീവ്‌ വി കിഴക്കേപ്പറമ്പില്‍

കടല്‍ ഉപയോഗ ശൂന്യമായ പ്രണയം പോലെ -
എം. കെ ഹരികുമാര്‍


ചെറിയ കഥ

കയറ്റുകട്ടില്‍
ശ്രീദേവി നായര്‍



കഥ
ചാവേറുണ്ണി
ജോയല്‍

പ്രകമ്പനങ്ങള്‍
ബൃന്ദ

സ്മൃതി പഥത്തിലെ കണ്ണീര്‍ പൂക്കള്‍
അനില്‍ പള്ളിയില്‍

ശകുനം
ബ്രിജി

നിലച്ച ഘടികാരം
ഗണേശ്‌ പന്നിയത്ത്‌

സിനിമ

നവാഗതരുടെ ഭൂമിക:
എം.സി. രാജനാരായണന്‍




ഗദ്യം

who is a brahmin?
t damu

ഇതുവരെ പാടിയത്‌ എം. ഡി രാമനാഥന്‍
പി രവികുമാര്‍

ഒരു അമേരിക്കന്‍ യാത്രയിലെ ചില അനുഭവ മുഹൂര്‍ത്തങ്ങള്‍:
സുബൈദ മഹ്ദി

മലയാള നോവലില്‍ ക്ളാസിക്കുകള്‍ പാകപ്പെടാതെ പോകുന്നത്‌ എന്തുകൊണ്ട്‌?
പി ജെ ജെ ആന്‍റണി

കൊച്ചി എനിക്കു പുനര്‍ജന്‍മം നല്‍കിയ നഗരം-
എം. കെ .ചന്ദ്രശേഖരന്‍

മോറിസിന്‍റെ മൊറാലിറ്റി ഒരു പരിച്ഛേദം
സണ്ണി ചെറിയാന്‍

കണ്ണീരിന്‍റെ ഉപ്പും സ്വപനങ്ങളുടെ കരളും
കലവൂര്‍ രവി

ഊഷരതയില്‍ പെയ്തിറങ്ങിയ നനവിന്‍റെ സ്മൃതിപ്രണാമങ്ങള്‍
ഇന്ദിരാ ബാലന്‍

ഇനിയും അഴിയാത്ത അഴിയാക്കുരുക്കുകള്‍
കെ രാജേന്ദ്രന്‍

കലയും കാലാവസ്ഥയും
വി സുബ്രഹ്‌മണ്യന്‍

ശ്രീലങ്ക
എ ക്യൂ മെഹ്‌ദി

ഇതാണ്‌ കതാര്‍സിസ്‌
എം. കെ ഹരികുമാര്‍

കമലാ സുരയ്യ അനുസ്മരണം

മിഴികൂമ്പിയ നീര്‍മാതളപൂക്കള്‍
ഇന്ദിരാ ബാലന്‍

പരുന്തുകള്‍
അരുണ്‍ പൊയ്യേരി


മറ്റു വായനകള്‍


കെ പി രമേഷ്‌

കെ എം മുസ്തഫ്‌

സജീഷ്‌ കുട്ടനെല്ലൂര്‍

സി പി അബുബക്കര്‍

കാനായി കുഞ്ഞിരാമന്‍റെ കവിതകള്‍

ബോധതീരങ്ങളില്‍ കാലം മിടിക്കുമ്പോള്‍
എ ചന്ദ്രശേഖര്‍

രാമപുരത്തിന്‍റെ കഥ
സുധാകരന്‍ രാമന്തളി

എന്‍റെ ഗൃഹാതുര സ്മരണകള്‍
മാത്യൂ നെല്ലിക്കുന്ന്

വേറിട്ട മനുഷ്യര്‍
സണ്ണി ചെറിയാന്‍

EZHUTH ONLINE JUNE 2009 ISSUE [CLICK HERE]

world literature links



essays


kafka tribute
nicolle elizabeth


saying big things
todd hasak cowy


slaughterhouse
jed perl


newspaper obituary
stefany anny golberg


overuse of the internet
christopher lane


steiner problem
lee siegel


larkin's first interview
john shakespeare


antoine blondin
nocholas hewitt



the kiss:
ramanian sculptor constantin brancusi


kundera conundrum
jana prikryl



books

the last imaginary place
danny yee


pleasures of the flesh
sebastian smee


the trouble with being cioran
sam munson


elaine showalter
sara churchwell

rosenfield
steven stipperstein


erotic
vadim rizov


salman rushdie
david gates


alice munro
david thoreen


interview


how fiction works
nathan ihara


amoz oz
maya sela


gayatri spivak
geert lovink


homi bhabha
w j t mitchell


mahasweta devi
archana masih


kamala suraiya
george iype

























































കമലാ സുരയ്യ സ്‌മൃതി:

മിഴി കൂമ്പിയ നീര്‍മാതളപ്പുക്കള്‍:
ഇന്ദിരാ ബാലന്‍

പരുന്തുകള്‍:
അരുണ്‍ പൊയ്യേരി




interview

performatist work take
authoriality to an extreme-
prof . dr. raoul eshelman:
m k harikumar


an exploration of cultural shifts
in the aftermath of post modernism-
alan kirby:
m k harikumar



മറ്റു വായനകള്‍


കെ പി രമേഷ്‌

കെ എം മുസ്തഫ്‌

സജീഷ്‌ കുട്ടനെല്ലൂര്‍

സി പി അബുബക്കര്‍


പുതിയ പുസ്തകങ്ങള്‍




world literature links



essays


kafka tribute
nicolle elizabeth


saying big things
todd hasak cowy


slaughterhouse
jed perl


newspaper obituary
stefany anny golberg


overuse of the internet
christopher lane


steiner problem
lee siegel


larkin's first interview
john shakespeare


antoine blondin
nocholas hewitt



the kiss:
ramanian sculptor constantin brancusi

interview with dr. raoul eshelman by m k harikumar

interview with dr. raoul eshelman by m k harikumar
Performatist works take
authoriality to an extreme -
says Prof. Dr. Raoul Eshelman

1] In performance level, how performatism differs from magical realism and fantasy

Performatism is about the possibility of experiencing transcendence aesthetically. It does not necessarily involve magical or fantastic themes. When it does, however, these themes are presented using the specific device I call double framing. This works by connecting the total logic of the work (the outer frame) with scenes within the work (inner frames) in such a way that we cannot help but believe something. A classic example is the movie American Beauty. In the outer frame, the dead hero, Lester Burnham, flies over his home town and says that his trivial life is beautiful. He also says that when we, too, are dead, we will come to share his point of view. His unbelievable statement about the beauty of life is however confirmed in several scenes or inner frames in the movie (most notably in the one with the famous plastic bag dancing in the wind). In the end, we have no choice but to believe the hero. The movie has a self-contained logic that we must either accept or reject as a whole.

Traditional works of fantasy and magical realism work differently. These works have a single instead of a double frame. They simply present us with unbelievable things that can easily dismiss as purely imaginary.

Magical realism is a genre typical of postmodernism. It involves overlapping levels of reality that leave us undecided about what is real and what is not. A work like One Hundred Years of Solitude by Gabriel Garcia Marquez works in this way. At the end of the novel we don’t know what to believe and what not to believe. A performatist work, by contrast, forces us to believe in something, to take a specific attitude of belief in spite of our skepticism.

2] How do you relate the total performance of a [fictional] world

to the reality of life?

A performatist work imposes itself as a whole on the reader or viewer. Its aim is to affect that person in a fundamental, total way. However, because the performatist work does this using force, it also provokes resistance on the part of the recipient. The performatist work intervenes in the reality of a person’s life. However, it has an ambivalent effect because that person is aware that something is being imposed on him or her. The performatist work can inspire, but also provoke resistance because it challenges us to believe. In this regard it is similar to the challenge posed to us by religious belief. The difference is that unlike religion, no binding social obligations are attached to performatist art. Our attitude of belief is an aesthetic, and not a practical, experience. This aesthetic experience can nonetheless still affect our real lives in positive ways.

3] Is life itself like performatism, and if so, why?
When the artistic devices used in performatism come to dominate art and culture almost entirely, then life itself will seem to be like performatism. This is an illusion that occurs in every epoch, though.

The performatist view of life is what philosophers call constructivist. It suggests that we understand reality by creating constructs that for a time may seem to overlap with that reality. In truth, our present constructs can always be replaced by future ones. However, this is not easy to do. The constructs that make up performatism are slowly replacing the ones that make up postmodernism. This process may take many years, and even decades.

4]How much should a writer/artist deviate from old stereotyped repetitions?
The idea that a radical break with tradition is a virtue in itself is typical of modernism. Modernism took innovation to the most radical extremes, but also exhausted the formal possibilities for creating new styles.

Postmodernism sees innovation ironically, as a mere variant of something old. It tries to confuse the old and the new as much as possible, to make the difference between them undecidable.

Performatism is like postmodernism in the sense that it does not try to create works of art that pretend to be completely new and original. This is why performatism is not a new style. Its innovation consists in making us assume a posture of belief within a double frame.

5} In perfomatism what is the role of the reader or viewer?
Because performatism is imposed on the reader/viewer, it acts upon him or her totally. The reader/viewer has no choice but to accept the work as a whole. However, he or she will as a rule still resist the work’s force. The performatist work motivates the reader/viewer to either believe or not to believe. He or she can either reject or accept the work as a whole. Performatism tries to make the reader take a positive attitude towards wholes of whatever kind.

.6} In this contemporary technological world, can a cultural product be an authorless thing, without past or future?
In ideal terms, yes. Performatist works of art and literature seek to force themselves on us as wholes and make us believe them. Ideally, we would be affected by the work’s performance and by nothing else. In the real world this can happen only for a very short time. All cultural products eventually become historical. They link up with the past and provide guidance for the future. Their authors appear as the personified agents of history and may even become more important to us than the works themselves.

7] In the present philosophy of literature, does memory have any value?
In performatism memory has a value if it refers back to an originary state that we must believe in. The psychoanalyst C.G. Jung’s theory of archetypes is similar to the performatist attitude towards memory. Jung thinks that we all share a common consciousness of archetypes that each person develops in his or her own way. A performatist work might force us to “recall” and believe in a certain archetype or originary situation. In The Life of Pi, for example, the hero recalls an originary situation, in this case a shipwreck in which he alone survived.

Postmodernism also emphasizes memory, but it treats it ironically, as something that never gets what it seeks to recall from the past. For postmodernism, there is always an unbridgeable gap between the way things were in the past and the way we remember them now. In remembering, we fall into a nostalgia that make it impossible to ever recover the past completely; past and present become hopelessly confused.

8] you said that metaphysical orientation is no longer on death and its proxies, but on fictionally framed states of transcendence... what is the essence of this transcendence or what is the aim of transcendence?

For performatism, transcendence has no particular essence or aim that we could establish beforehand. Or, to put this another way, its essence or aim is aesthetic and not religious. Performatist works allow us to become aware of and/or feel the possibility of transcendence within a work of art or literature. The actual content of this feeling of transcendence can range from an intense, almost religious feeling to a strongly felt experience of change. Performatism may make us feel as if we had a religious experience, but it is not the same as religion or a substitute for religion, because our belief is limited to the artistic performance.

9] Is the author returning?
The author isn’t returning, but authoriality is. The author in humanist thinking is a stable, reliable source of meaning to which we turn to understand a work of narrative fiction. Authoriality is a startling, discomforting effect within the fictional work. It arises when we are confronted by a narrator who imposes himself on us, who seems to know everything, who gives us little or no choice as to how to interpret the story. Performatist works take authoriality to an extreme. They can do this in two ways. They can confront us with first-person narrators who are omniscient or who are always right, or they can present us with simple or stupid characters who have authorial powers, i.e., turn out to be right in the end. Authoriality does not necessarily restore the feeling that there is a stable, reliable author behind the work. Rather, we have the feeling of being manipulated, of having rightness forced on us artificially by an author who is hidden and unknowable. The author (like a god) remains unknowable and may even appear threatening to us.

10]what do you mean by desexualisation in literature?
Postmodern literature and culture emphasize boundary transgression. Applied to sex, this means that sexual excess (obscenity) as well as mixing different kinds of sexual orientation (gender) have the most cultural significance. Performatist works of fiction emphasize the opposite. They place frames around people (of whatever sexual orientation) that tend to restrict their sexuality in some way. Such characters in turn tend to act in a chaste, rather than a promiscuous, way. This kind of chastity has a formal, rather than a moral quality, though. It is the result of a single performance within a double frame and not of following a universal moral code.

11] Are signs, semiotics outdated?
No. But we need to experience signs in terms of their unity with things. Performatism forces us to do this through double framing. The inner frame creates a unity between a thing and a sign. The outer frame confirms this unity again on a higher level. The work in effect becomes a gigantic sign which we must believe in. Our belief however is aesthetic and not practical; it is restricted to the work itself.

12] Is literature a discovery of one man?
If by this is meant that literary creation is first and foremost an individual act, I do not entirely agree. Individual imagination is of the greatest importance to make a work of literature successful and appealing. But individual creation is never entirely original or unique. Even the most brilliant artists and writers share devices, ideas, and styles with others. Concepts like “romanticism,” “postmodernism,” or “performatism” are needed to describe these shared qualities and make sense of them as a whole.

13] You says that language is a massive instrument to service the subject. Is the chain of signifiers an irrelevant distraction?
For performatism, discourse and chains of signifiers are outside distractions that must be shut out as much as possible. Only by cutting itself off from the flow of outside signs can the subject attain a feeling of wholeness and oneness. The problem is that a whole person largely cut off from signs cannot communicate well. Performatist plots are often centered around this paradox. In such a case, the performance would involve communicating successfully with someone else using as few signs and as little discourse as possible. In Life of Pi, for example, the hero invents his own signs to communicate with the tiger to keep from being eaten. At the same time, he also invents the beautiful story about inventing signs for the tiger. His beautiful story is almost certainly not true, but because he experienced these things entirely alone, we have no way of discrediting him completely. Performatism seems to say the attitude of believing is more important than the truth content of discourse itself.

14] In [performatist] writing, is there any relevance to subjectivity?

Performatist writing tries to create a free space in which subjectivity can develop. Because we are saturated with outside influences (discourse, signs etc.) this is very difficult. The subject is always dependent on something else that diminishes its subjectivity and tears it apart. A whole subject is however completely isolated. Performatism tries to create minimal conditions under which subjectivity could develop. However this is very difficult and not always assured of success.

R.E. (b. 1956) is presently Visiting Professor of Comparative Literature at the Ludwig Maximilian University in Munich and Director of the East European Honours Programme there. He received his Ph.D. in Slavic Literature from the University of Konstanz in 1988 and his Habilitation from the University of Hamburg in 1995. His most recent book is Performatism, or the End of Postmodernism (Aurora, Colorado 2007). He is married and has two children.

R eshelman links

BACK

Interview with Alan Kirby by M K Harikumar

Alan Kirby is a specialist in 20th-century literature and culture. He holds degrees from Oxford, the Sorbonne, and Exeter universities, and is currently working in Oxford. His first monograph, "Digimodernism", an exploration of cultural shifts in the aftermath of postmodernism, is published by Continuum on 1st July.

An exploration of cultural shifts in the aftermath of postmodernism

1] Your statement is '' post modernism is dead and buried''- how?

The statement has slightly different meanings in the various contexts where it can be applied. As a set of aesthetic practices, postmodernism appears old-fashioned and exhausted, uninteresting and irrelevant to today’s creators. As a sociohistorical account of our times it has been subsumed into a changed contemporary landscape; its points of reference are now remote from us. Philosophically, its concerns and strategies no longer fascinate and excite with the energy they formerly summoned, and many have been absorbed into the past history of thought. The superannuation of postmodernism has been announced by figures as diverse as Linda Hutcheon, Charles Jencks, Gilles Lipovetsky, Raoul Eshelman and Nicolas Bourriaud; it has been the subject of an exhibition at the Tate in London and a special issue of Twentieth-Century Literature. Nevertheless, traces of the old do linger on, often in mutated or buried form.

2] What is digimodernism, in a nutshell?

The simplest definition of digimodernism is that it describes the cultural impact of the encounter of new digital technologies with textual forms. It is the successor to postmodernism, but the two are not equivalent: digimodernism does not refer to an historical period, nor is it a collection of techniques or styles which artists may choose (or not) to adopt. Instead, it denotes the range of effects produced on the text and hence on culture and art of the passage through them of the wave of digitization, a process commonly thought to be as far-reaching as the invention of the printing press but which may turn out to be as momentous as the birth of writing.

4] Is the author still alive?

The author, erased and diminished by poststructuralism, and compromised and tarnished by postmodernism, is restored by digimodernism but in almost unrecognizable form. Digimodernist authorship is not the prerogative of some solitary, transcendent individual, and is neither venerated nor undermined. Instead, it is plural, social, and anonymous, multiple but not communal; it is distributed across varying levels of decisiveness, an unknowable number of contributors, and an unpredictable range of locations. The site of a swarming and uncontainable creativity and energy, it seems ubiquitous, dynamic and acute, and simultaneously nowhere, pseudonymous and untraceable.

5] In the 'takes the world away' world, how does a story work?

Classical realism is superannuated, transformed by modernism and undercut by postmodernism. And yet postmodernist antirealism now seems old-fashioned and bankrupt too: the narrative that points to its own construction, that doubts and sabotages its own ontology – this was not a trick that could be pulled off forever. Nevertheless, story itself is indestructible. Where does narrative go in the aftermath of these alternatives? One possibility, explored by 21^st-century American cinema, is a compound of myth, allegory, drama, and fairy tale. Such narratives generate and sustain their own reality-system; they produce a world which resonates with ours but is independent of it. Seen in the long historical perspective, such a story reinvigorates the narrative structures of pre-modern societies. The Homeric, the Arthurian, or the Swiftian now seem strangely contemporary, at least in their shape and ontology. Post-Enlightenment bourgeois realism, which was challenged, renewed and extended by modernism, and then turned inside out by postmodernism, is now repudiated from a third direction. Yet contemporary narrative is a mishmash of old and new, reliant on electronic-digital technology as much as it refurbishes templates almost as ancient, in some cases, as literacy itself.

6] What will be the aim of a writer, in the digimodernist conception?

The challenge faced by a contemporary writer is to generate high-quality material from the altered landscape which s/he inhabits. The aim must be not to “make it new” but to “make it good”. Digimodernism is produced technologically; it is derived from the onward surge of computerization in whose path an artist may choose to stand. It is a primarily textual revolution, a reinvention of the mechanics of the text, rather than an aesthetic or historical turn. One does not then find digimodernism necessarily in the work of self-consciously “cutting-edge” artists, but in a universally-accessible negotiation with the forces of digitization. The outcome of that negotiation can be texts which are banal and mindless, or brilliant and profound; this is the horizon of the digimodernist writer.

7] How can we break the modern and post modern notions of aesthetics?

For the artist the process is relatively simple: by historicizing modernist and postmodernist aesthetics, by seeing them as products of and rooted in a finished era, the artist can move beyond them and work from within a changed artistic landscape. Critically, matters are more complex. Modernist aesthetics and texts retain within their fields a sociocultural prestige, even supremacy, in spite of postmodernism’s vigorous attempts to deflate and dethrone them. Postmodernist aesthetics themselves were, to an extent, the expression of economic and social forces which are still largely with us. Extricating ourselves from the stranglehold of either will therefore be difficult, but accepting that their necessary authority is broken may be the first step.

8] Is literature outdated?

It would be truer to say that the notion of the obsolescence of literature is itself obsolete. As characterized by John Barth’s “The Literature of Exhaustion” (1967), postmodernism constructed itself as a form of writing that arrives after the conclusion of the literary main event. The classical achievement of literature was said to be over, and postmodernism its inheritor. This formed part of a broader discourse of “endings” and “deaths” which became a recognizable feature of postmodernism and, for a time, fashionable. In retrospect, though, the claim was parochial, both in time and space, and served only to register one of the immediate consequences of the seismic historical shifts which shook the West between 1914 and 1945. Nevertheless, certain versions of the literary have become outdated as literature adapts to changes in the world around itself. Digimodernism provides a new and specific challenge, that of a complete reformulation of the mechanics of the text. On the whole, I would say that, at least in English, literature is more vibrant and interesting in the 2000s than it was forty years earlier, though it has hardly begun to absorb the impact of this contemporary textual revolution.

9] Can television or the Internet alone cater for the needs of a reader?

The social decline of reading was explored and condemned by 1970s-80s’ cultural commentators such as Christopher Lasch and Allan Bloom. Perhaps unexpectedly, however, the Internet has generated a vast quantitative rise in reading, in the number of hours spent deciphering written text. The quality, both of that reading and of much of that text, is less clear, though. We live in an age of fascination with the possibilities of computerized text, to such an extent that television has been restructured, away from the music hall or vaudeville antecedents which influenced its incarnation in the 1950s-60s, in the direction of Web 2.0 (interactive television). What is interesting is that digimodernism has caused the status of various forms to shift. In postmodernism’s heyday, when what Fredric Jameson called “above all a visual culture” reigned supreme, it was assumed that television would drive radio to near-extinction. In the 1980s, MTV’s endless cycles of music videos epitomized a depthless dominant culture of the spectacle. Twenty years later the music video is dead as an art form, MTV fills its schedules with reality TV, and radio – liberated by digital technology – is experiencing a second golden age. The future status of literature is currently being shaped by revolutions in publishing and reading, and remains to be settled.

10] How can we read the old classic novels?

The emergence of digimodernism is consonant, it seems to me, with the recent and remarkable rise in the profile and popularity of Jane Austen, whose narrative shapes (what I call “endlessness”) appear highly compatible with contemporary tastes in fictional form. The 2007 film The Jane Austen Book Club suggests a more tactful, modest, and pragmatic approach to classic literature than the politicized ultra-skepticism often associated with postmodernism’s take on its literary inheritance. Valentine Cunningham has outlined such an attitude in his Reading after Theory.

12] What is your conception of language?

The question is a pertinent one because cultural postmodernism relied, through its philosophical wing or interrelationship with post-structuralism, on a certain conception of language. As Jameson and others showed, cultural postmodernism was consonant with a specific evolution in Saussurian linguistics. To move beyond postmodernism it may then be necessary to displace that conception of language or to supplement it with others. My personal preference is for the later philosophy of Wittgenstein, which is partially, though not wholly, compatible with the post-Saussurian approach. Its hardheadedness and robustness offer a way forward from such an approach which has yet to be properly explored.

ALAN KIRBY - READ MORE

ALAN KIRBY BLOG

read more